Wynagrodzenie minimalne – podmioty podlegające ustawie

🔊 Słuchaj

Wynagrodzenie minimalne zapewnia utrzymanie w podstawowym stopniu. Niemniej wiele osób świadczących usługi zadaje sobie pytanie, czy należą do uprzywilejowanych tej ustawy. Skorzystamy więc z okazji, aby rozgraniczyć grupę osób, która może rościć wynagrodzenia minimalnego.

Zgodnie z § 1 ust. 1 niemieckiej ustawy o wynagrodzeniu minimalnym każda pracownica i każdy pracownik może rościć zapłaty wynagrodzenia minimalnego. Roszczenie powstaje przy świadczeniu usług na podstawie umowy o pracę na czas ograniczony i nieograniczony, na cały i częściowy etat, w pracach sezonowych i w niskim wymiarze godzin.

Ustawa nie obejmuje osób, do których należą:

• pracownicy honorowi,
• osoby uczące się zawodu,
• freelancer,
• osoby pracujące na podstawie umowy o dzieło,
• osoby w specyficznych stosunkach wspomaganych przez niemiecki urząd pracy,
• osoby służące, na podstawie niemieckiej ustawy o dobrowolnej służbie.

Powyżej wymienione grupy osób nie muszą otrzymywać wynagrodzenia minimalnego.

Jeżeli istnieją niepewności, co do charakteru wykonywanej usługi, radzimy tzw. postępowanie stwierdzające statut pracownika (Statusfeststellungsverfahren), w którym można ustalić, czy mamy doczynienia z pracownikiem, czy inną formą wykonywania usług. Przy tym trzeba powiedzieć, że sądy zajmowały się już pracującymi osadzonymi oraz osobami niepełnosprawnymi pracującymi w odpowiednich zakładach, ponieważ powstały takie niepewności.

Dla praktykantów istnieje specjalna ustawa. W § 22 niemieckiej ustawy o wynagrodzeniu minimalnym uregulowany jest statut praktykantów. Z reguły praktykanci są traktowani jak pracownicy, chyba że ma zastosowanie jakiś wyjątek.

Przykładowo ustawa reguluje wyjątek, jeżeli praktykant obywa praktykę na podstawie regulaminu szkolnego. W tym przypadku praktykant nie podlega wynagrodzeniu minimalnemu.

Innym wyjątkiem jest przypadek, jeżeli praktyka będzie trwała do trzech miesięcy, w celu orientacji do późniejszego podjęcia nauki zawodu. Ustawa wymienia jeszcze parę innych wyjątków, w których praktykanci nie podlegają ustawie o wynagrodzeniu minimalnym.

Na podstawie § 22 ust. 2 niemieckiej ustawy o wynagrodzeniu minimalnym osoba małoletnia bez zawodu nie musi otrzymywać wynagrodzenia minimalnego. W tym wypadku młodzi pracownicy będą traktowani gorzej niż starsi.

Dalszym wyjątkiem są osoby w rozumieniu ustawy, które należą do długo czasowych bezrobotnych (§ 18 ust. 1 niemieckiej księgi socjalnej III). Także tej grupie osób nie przysługuje na czas określony wynagrodzenie minimalne. Przy tym trzeba uwzględnić, że długo czasowe bezrobocie musi trwać w momencie rozpoczęcia pracy.

Kancelaria Swist – Adwokat w Niemczech
Państwa prawo w naszych wiernych rękach